bu ay çocukların yıl ve ay dönümlerini bir yazıya sıkıştırıverdim. türkiye'ye geleli tam 2 ay oldu. ben hala taşındığımızın farkında değilim. sanki bavullarımızı toparlayıp dublin'e dönecekmişiz gibi hissediyorum çünkü hala annemlerde kalıyoruz. neyse ki evimizi bulduk, mart ayında yerleşeceğiz. burak da dublin'deki evi boşaltıp son kalan eşyaları göndermek için hala orda bu yüzden güneş'in doğum gününde yanımızda değildi.
güneş dublin'deyken sadece anne, baba, meme ve mama diyordu. her söyleneni anlıyordu fakat söyledikleri kısıtlıydı. anneanneyle başladı, çay, çorba, makarne, çukaka(çukaka istedikçe tahin helvası veriyoruz), park, aakkabı gibi işine en çok yarayan kelimelerle devam etti. soğuk, sıcak, bıcı bıcı, uyku, karşim(kardeşim), kek, ciiz(ceviz), pokatal gibi kelimeleri de söylüyor. otururken, yatarken, giyinirken (nedense)kendi kendine otur, yat, giy gibi komutlar da veriyor. telefonlarımızla oyn oynamak istiyor. peppa pig sevgisi devam ediyor. youtube'tan saatlerce peppa pig izliyoruz. chrome cast'i icat edenden allah razı olsun ama internetimiz kızımın çizgi filmlerine emanet. keşke bir kanal peppa pig'i yayınlamaya başlasa.
çok uğraştık, onlarca fotoğraf çekildik ama çocuklarla fotoğraf çekilmek kolay değil. herkesin kameraya baktığı bir anı yakalayamadık.
2 yaş sendromunun tüm belirtileri güneş'te mevcut. her gün sendroma, inatlaşmaya ve ağlama krizlerine doyuyoruz. doğum gününü kutladığımız gün de öyle bir zamana denk geldiği için elbisesini bile zor giydirdim. saçlar taranamadı. çorap ve ayakkabı giydiremedim.
en çok kullandığı kelime "yok!". uyku yok, oturmak yok, giy(inmek) yok, mama yok. iki yaşın en popüler kelimesi olan hayır yerine yok kelimesini kullanıyor. oyuncakları arkasına saklayıp kardeşine top yok, bebek yok, araba yok diyor. istediği bir şeye uzanamayınca, bir düğmeyi açamayınca/kapayamayınca, çorabını düzgün giyemeyince ağlaması için yeterli sebep oluşmuş oluyor. sonrası çığlık kıyamet. umarım bu süreç 2 yaşı bitinceye kadar sürmez.
hayatında ilk kez mum üfleyen güneş :)
mum üfleme işini çok sevince 10 kez kadar tekrar yakıp üfledik.
şimdiye kadar pek yememişti, artık kek kurabiye yiyor. sadece kendi yaptıklarımı veriyorum, dışardan çukaka dışında abur cubur almıyoruz. ailemizin tatlıcıbaşı olduğumdan beni mutfakta tezgahın başında görünce kek diye sayıklamaya başlıyor. şekerli yiyeceklere düşkün olmasını istemiyorum fakat kek isteyen güneş'e karşı koymak çok zor :)
izmir'de hava dublin'e göre yaz gibi olduğundan dedesi ya da anneannesiyle her gün parka gidiyor. bazen hep birlikte gidiyoruz, teyzeler bu havada parka mı gidilir, çocuğu üşüteceksin, bari bi atkıyla ağzını burnunu kapatsaydın diye nasihat veriyorlar. başlarda sinir oluyordum, artık alıştım.
güneş'in biricik "abi"si yakışıklı yeğenim eray. abi abi diye her gün soruyor, etrafında pır dönüyor. "abi"si güneş'i oynatıp oyalıyor biz de rahat rahat kahve içme fırsatı buluyoruz. çoluk çocuk bir aradayken bazı şeyler daha kolay oluyor. birbirlerine özenip daha iştahla yemek yiyorlar.
böyle güzel şeyler bulamam sanıyordum ama yeterince arayınca bulunuyormuş. cupcake kapları, süsleri, kek standları ve bannerları kullanatmarket.com isimli bir siteden aldım. fiyatları pahalı buldum ama zaten memlekette ucuz bir şey kaldı mı ki?
oğlumun gelişmelerini de araya sıkıştırayım çünkü ayrı bir yazı yazmaya kalkarsam bu ayı da güme gidebilir.
güleryüzlü oğlum mamalara hızlı bir giriş yaptı. 7. ayının başlarında tattırdığım püreleri yutmayıp yüzünü buruşturarak dışarı çıkarıyordu. ben de henüz hazır değil diye denemeye ara vermiştim. 8. ayında kase kase meyve sebze püresi yemeye başladı. 2 kaşık arasında birkaç saniyeden fazla aralık oluşursa ağlamaya başlıyor.
7. ayında sürüne sürüne istediği yere gitmeye başlamıştı. son günlerde dizlerinin üzerinde emeklemeye başladı. oyuncaklarla oynuyor, kabuklu cevizleri birbirine çarparak tık tık sesini dinliyor. gel diye çağırınca heyecanla emekleyerek yanıma geliyor. hala iki dişi var. kendi kendine oturabiliyor. bir süre emekledikten sonra oturma pozisyonuna geçebiliyor. ayağa kalkmaya başlamadı ama koltuklara tutunarak bir süre ayakta durabiliyor. bezini değiştirirken kaçıyor. bu ayların tipik olayı galiba, güneş de kaçıyordu. bay bay yaptırmaya çalışıyoruz, canı isterse yapıyor. kızlar bu gibi şeylerde daha becerikli oluyor sanırım ya da oğlum tembel mi ne :) ablası ne yapsa gülüyor. güneş kardeşinin uyandığını duyunca karşim karşim diye bağırarak yanına gidip sarılıyor, öpüyor, gıdıklıyor. kendisi de küçücük olduğu halde sevgisini bu kadar güzel gösterebilmesi çok güzel. iki küçük çocuk çok zor ama izlemesi çok zevkli.
hem güneş'in hem milo'nun uykuları düzensiz. 8'de, 9'da uyumalar çoktan tarihe karıştı. ben de uğraşmaktan yoruldum. kendi evimize çıkıp düzenimiz oturunca tekrar uyku düzeni kurmayı hayal ediyorum. bazen 11'de bazen 2'de uyuyorlar. bazı geceler hiç uyanmıyor, bazı geceler 3'er 5'er kez uyanıyorlar. ikisini de kendi haline bıraktım, rahat anne oldum :) uykusuzluktan bayılacak hale geldiklerinde emzirip yatırıyorum. ikisi de emmeye devam ediyor. güneş'le iki yaşı tamamladığımız için çok mutluyum. bu zamana kadar 1 yudum bile hazır mama vermediğim için kendimle gurur duyuyorum. meme bıraktırma gibi bir planım yok. şimdilik bıkıncaya kadar devam etmeyi düşünüyorum. oğlum da en az 2 yaşına kadar emer umarım.
güneş 2 yaşındayken 13,2kg 90cm
milo 8 aylıkken 9200gram, 72cm
